Janku...

"Kocham Cię jak siostrzyczkę kruszynko"..."Przetrwaliśmy już dużo ale na pewno przetrwamy jeszcze więcej" i kilka jeszcze jakże uroczych, pięknych i głębokich cytatów z listu który dostałam bardzo, bardzo dawno temu od osoby która była/jest najważniejszą osobą w moim życiu... Dopiero teraz (po prawie trzech latach )byłam w stanie przeczytać ten list ponownie (i chyba tego żałuję) bo po przeczytaniu, jak ręką odjął przestałam czuć do niego nienawiść a przypomniałam sobie tak bardzo dokładnie dlaczego go kochałam... Niestety nasze drogi ponad dwa lata temu się rozeszły a wszelkie próby kontaktu z mojej strony są brutalnie odrzucane to i tak nadal tęsknie, kocham (jak braciszka kruszynkę...) i czekam... wierzę że kiedyś usłyszę wyjaśnienia tego naszego rozstania i będę czekać tak długo aż mi na to pozwoli życie. Kiedyś może napiszę długi list w którym opiszę wszystko to co się stało, co czuje i dlaczego a w załączniku dam jego list... ale napisać to jedno a odważyć się wysłać to drugie...  Jestem perfekcjonistką... listów mam już ponad setkę... (dobrych listów) ale żaden nie opisuje w pełni tego co siedzi we mnie...

RATUNKU !!!

Każda z nas marzy o "Księciu z bajki", o tym że jak spotkamy tego jedynego to zagra muzyka a chórki w naszych głowach będą śpiewać głośne "oooooooo" i jeszcze o tym że ten pierwszy pocałunek z naszym wybrankiem będzie idealny i noga nam dygnie, że on będzie nas kochał i szanował i tak dalej... Zapomniałam dodać że ma być przystojny, bogaty, inteligentny i wrażliwy... I każda z nas powie że wygląd czy pieniądze nie są ważne (i oczywiście że nie) ale to jest idealny facet... IDEAŁ który przecież nie istnieje... Tylko dlaczego gdy już odkryłyśmy  swój ideał to szukamy tam gdzie nie ma najmniejszej szansy na jego znalezienie?? 

Dopiero teraz dociera do mnie koszmar tego co sie stało... Bark tej osoby która zrobiła mi taką krzywdę... Tak bardzo go nienawidzę jak go kocham...

Wracając do tego księcia o którym pisałam na początku... Mogę zacząć szukać "lepszego" takiego który jest bardziej zbliżony do ideału i na początku myślałam że tak właśnie zrobię... a tym czasem pierwsze co zrobiłam to znalazłam sobie pocieszyciela... po pierwszym pocałunku miałam ochotę uciekać z płaczem i bardzo szybko wróciłam do domu... okazało się że biegnąc w ramiona wcześniej wspomnianego pocieszyciela nie robię na złość osobie która mnie skrzywdziła i nie robię złudnych nadziei osobie do której poszłam... RANIĘ TYLKO SIEBIE!!

Czuje się pusta w środku... nie chcę mieć faceta... ich już mam po kokardki... ale nienawidzę bycia samą... Nie jestem desperatką... i nie szukam na siłę faceta ale dziwnie się czuje zasypiając sama w łóżku... nienawidzę tego uczucia... 

AAAAAAAAAAA... mam ochotę tylko krzyczeć, płakać, krzyczeć, ryczeć, wrzeszczeć... błagać o pomoc...

To coś...

Macie taką rzecz która sprawia, ze po ciężkich chwilach nadal macie siłe wstawać z łóżka ?? Dla mnie (choć mam ekstremalne problemy z otworzeniem rano oczu) jest to muzyka... ale nie jakaś taka przeciętna... to musi być kawałek wszech czasów. Ja właśnie znalazłam taki kawałek który swoja drogą jest hitem w moim domku :) Piosenka która jest "projektem" (tak chyba mogę powiedzieć) Studia Accantus Które jest tak samo wybitne jak wszystkie ich piosenki :) Polecam każdemu przesłuchać i obejrzeć kilka utworów bo naprawdę są godne polecenia :P
Sami przesłuchajcie i oceńcie :)

Kolejna rana...

Tak dawno nie pisałam że zastanawiam się czy nadal umiem to robić... Wiem ze ja tu tylko smęcę i w dodatku tylko wtedy gdy coś się dzieje... ale nie umiem pisać o rzeczach dobrych bo mam wrażenie ze jak o nich napisze to ulecą...

Nie wiem gdzie jestem... na jakim etapie życia... Byłam zaręczona, ustaliliśmy datę ślubu... Ksiądz, sala... i wiecie co ?? Okazało się że facet tak po prostu mnie zdradzał... Straciłam grunt pod nogami... Dwa lata wspomnień i całe życie planów poszło gdzieś w eter... Usłyszałam ze to moja wina bo dawałam za mało czułości (może chodziło o seks) no cóż... Na pewno znajdzie sobie taką która da mu wszystko czego będzie potrzebował...

Poświęciłam wiele siebie... wiele marzeń, planów by stworzyć wspólne... By móc razem śmiać się i płakać, by w każdej chwili on miał przy sobie moją doń na dobre i złe... tak bardzo w nas wierzyłam, chciałam stanąć przeciwko całemu światu w momentach gdy wszyscy mówili ze nam sie nie uda. Stałam murem mówiąc że my będziemy inni... że my zawojujemy światem biorąc z niego jak najwięcej zostawiając stare blizny i rany za nami.

Jak się czuje dziewczyna zdradzana przez całe 8 miesięcy z dziewczyną która "nic dla niego nie znaczyła"? I to tuż przed ślubem? Chyba nie da się tego opisać... Nuż  plecy to mi może wbić przyjaciel... ale to ?? Nie umiem tego ani pojąć ani określić... na dzień dzisiejszy czuje wszystko i nic... rozpacz i obojętność... Chciałabym przespać całe moje przyszłe życie...

Już drugi raz na moim blogu ta piosenka ale dopiero teraz idealnie określa całą sytuację...
"We had magic"